BADMINTON SCHADE IN EUROPA

Wordt de opgelopen badminton schade in Europa onherstelbaar? De meeste mensen in Europa zullen nog niet over schade spreken, want het is lastig te zien. Maar ik zie helaas maar weinig innovatieve projecten in Europa. Het lijkt er op dat iedereen de hoop heeft gevestigd dat het snel voorbij zal gaan maar we zitten nu al op 7 maanden en het ziet er niet naar uit dat het binnen een paar maanden over zal zijn. 

Wat zou de schade moeten zijn voor Europa kan je jezelf afvragen, over 10 maanden starten de spelen en alle voorbereidingstoernooien worden een voor een afgelast. De landen uit Azië willen niet naar Europa komen en daar is een paar goede redenen voor het is zeker niet alleen de C-19 situatie in Europa want die is er ook in Azië. Er spelen veel meer dingen mee waar lang niet iedereen direct aan denkt maar waar wel degelijk rekening mee moet worden gehouden. Badminton is extreem belangrijk voor Azië tijdens de spelen, voor landen zoals Indonesië is het de enige manier om een medaille te halen, het land is gewoon niet goed genoeg om dat via andere sporten te doen. Voor de zo broodnodige tegenstand hoeven de spelers uit Azië niet naar Europa te komen, er is meer dan voldoende tegenstand op hun eigen continent ze zullen het waarschijnlijk jammer vinden dat ze niet tegen de beste Deense spelers kunnen spelen maar dat is ook het enige wat ze verliezen. 

Azië heeft Europa niet nodig terwijl Europa juist heel veel behoefte heeft aan Azië, juist om de enorme breedte aan tegenstand. Terwijl er in Azië nagenoeg niet is gestopt met de training en het spelen van wedstrijden, is onze sport in Europa onderworpen geweest aan een lockdown en nu nog steeds aan restricties die een goede voorbereiding op de olympische spelen onmogelijk maken. Wat mis ik dan aan innovatieve projecten in deze speciale situatie, letterlijk alle landen namen een afwachtende aan. Er was geen draaiboek voor een situatie zoals deze en voordat bonden en organisaties dood hadden dat het wel eens langer zou kunnen gaan duren was er al zoveel tijd verloren gegaan dat men het niet meer nodig achtte om nog een alternatief plan uit te werken. De VBO in Nederland was de enige in Europa die in de eerste weken van de C-19 crisis al met een Online alternatief kwam, gevolgd door een kleine groep trainers in Italië en na een paar maanden kwam ook Badminton Denmark met een vergelijkbaar project.

Ik ben een groot voorstander van het onttrekken van spelers aan het internationale circuit, om in alle stilte en rust te werken aan het verbeteren van spelsituaties het is een concept dat je eigenlijk alleen in Azië ziet en een heel klein beetje in Denemarken. Als nationale coaches hun werk goed zouden doen dan lag er op elk bondsbureau een dossier met analyses van alle spelers met spelsituaties, technieken, voetenwerk of tactiek waar als er maar even tijd voor was aan gewerkt zou moeten worden. Zo’n plan had direct in werking moeten worden gezet in een crisis zoals deze, in plaats van een inhaal slag te slaan stonden de spelers echter stil. 

Coaches maar ook spelers begrijpen dit concept helemaal niet, we hebben van enkele spelers een zeer uitgebreide analyse gemaakt (meer dan 50 uur) met zeer verrassende conclusies. Hiermee zouden deze spelers een enorm voordeel kunnen verkrijgen om hun spel met sprongen vooruit te helpen. Wanneer er een vergelijkbaar plan zou zijn voor het hele nationale team dan zou dat een investering zijn in de toekomst die zijn vergelijk niet heeft elders in Europa.  Maar niets van dat alles, afwachten wat er komen gaat en de situatie aankijken was het geen er uitging van de meeste badminton federatie. In Azië dacht men er heel anders over er werd nagenoeg niet gestopt met de training en ook werden er volop  wedstrijden gespeeld. Azië is niet van plan om ook maar een helpende hand uit te steken naar Europa en het afzeggen van grote toernooien past prima in het draaiboek van voorbereidingen op Tokyo. 

Het Doel: Geen enkele medaille voor een ander Werelddeel dan Azië.